لطف حسیــن ما را تـنـهــا نمی‌گــذارد            گر خـلـق وا گــذارد، او وا نمی‌گـذارد

او کشتی نجات و کـشتی شکسته ماییم            مولا به کــام غــرقاب ما را نمی‌گذارد

هَل مِن مُعـیـن او را باید جــواب دادن            شیــعــه امــام خود را تنها نمی‌گــذارد

زهرا به دوستانش قول بهشت داده است            بر روی گفتۀ خویش او پــا نمی‌گـذارد

ما و فـسـرده حــالی مــولا نمی‌پـسـندد            مسکین و دست خــالی مولا نمی‌گذارد

از بس گناهکــاریم ما مستحــق نـاریم            باید که سوخت ما را زهـرا نمی‌گذارد